Als mama doe je rare dingen om je kind blij te maken.
Zo naaide ik gisteren kop en neus weer vast aan een verfomfaaide
knuffeldoekmuis, omdat E dit tweedehandse, afgeragde ding veel fijner vindt,
dan het zijdezachte, nieuwe exemplaar. Ik dans op zoete babymuziek, omdat dat E
aan het lachen maakt. Ik maak scheetgeluiden in haar nek, omdat ze dan gaat
gillen van plezier. Ik laat zien hoe je uit een tuitbeker drinkt. Ze denkt
namelijk dat ze daarin moet blazen, waardoor ze zichzelf telkens een
diksapdouche bezorgt door het ontluchtingsgat.
Als klap op de vuurpijl tijgerde ik vandaag door de woonkamer
langs een geamuseerd kijkende E. Ik had namelijk gelezen dat het kan helpen om
het voor te doen, want het lukt haar na vele verwoede pogingen almaar niet om
vooruit te komen.
Ze snapt het nog steeds niet, maar moet wel erg om me
lachen. Ik kijk na zes maanden nergens meer van op, voorbijgangers wel
trouwens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten