Vriendschap

Bijna veertien jaar geleden ontmoette ik een meisje op een studentenvereniging. Ze was licht gothic gekleed, kwam enigszins mysterieus op me over en ik vond haar, als meisje-vers-van-het-platteland, al heel wereldwijs en stads. We werden onderdeel van een hechte vriendengroep en werden in de loop der jaren hechtere vriendinnen.

Nu veertien jaar later heeft zij een zoon zo oud als mijn dochter en een dochter zo oud als mijn dochter. Twee keer liepen we samen te paraderen met onze dikke buiken en onder het genot van kopjes thee worden moederperikelen eindeloos besproken.

Vanochtend mocht ik haar pasgeboren dochter ontmoeten en zaten we samen onze kleintjes te voeden. Ze is een prachtig persoon, een supermoeder en een geweldige vriendin. Er is wederzijds respect voor elkaar, er is wederzijds begrip voor herkenbare fratsen en er is eerlijkheid en openheid. Ze is de moeder aan wie ik mijn kinderen zou toevertrouwen, mocht dat nodig zijn. Ik voel me bij haar op mijn gemak, heb bewondering voor wie ze is en ben dankbaar voor deze bijzondere vriendschap.

Lentewandeling

I slaapt erg lekker tijdens een wandeling met de wagen. Dus ik wandel me suf de laatste weken. Ik geniet van de zon en van dingen die ik zie onderweg:

• Het groepje zestigplus vrouwen die tijdens hun dagje uit vertederd kijken naar mij met de kinderwagen. Je ziet ze denken: “och ja, dat waren mooie tijden”. Zijn ze de gebroken nachten vergeten?
• De jonge vader achter de kinderwagen, die zich er nog niet helemaal mee in z’n element voelt. Hij duwt de wagen (stoer?) met één hand en loopt er naast in plaats van er achter.
• De woerd met z’n prachtig glimmende groene kop, die aan het badderen is in een slootje.
• Blijkbaar is het hip om op een Vespa te rijden en je haar te dragen in een werkelijk gigantische knot boven op je hoofd.
• Huizen met “hoera een baby”-slingers. Enerzijds voel ik het warme gevoel van een kraamtijd en de komst van een baby. Anderzijds voel ik ook met ze mee, want oef… wat zijn die eerste weken pittig.
• Het kleine koddige blonde jongetje dat vol trots van de stoeprand springt en zijn vader die vol trots toekijkt. 
• De andere moeders die wandelend met kinderwagen je vriendelijk groeten met een blik van wederzijds begrip, omdat je weet wat het is om eindeloos te wandelen om de kleine te laten slapen
• Overal narcissen, sneeuwklokjes en andere lentebloemen

Adrenaline vs. Oxytocine

Ondanks mijn overtollige borstvoeding kwam er plots een kink in de kabel. Borstvoeding is volkomen afhankelijk van de toeschietreflex die volkomen afhankelijk is van het hormoon oxytocine, oftewel het ‘knuffelhormoon’. Het waren stressvolle dagen en mama (a.k.a. hormonaal ongeleid projectiel) werd bloednerveus. En laat het stresshormoon adrenaline nou de rechtstreekse tegenhanger zijn van oxytocine.

Kleine I moest soms wel tien minuten haar best doen en dan nog kwam er geen druppel melk. Ze huilde van frustratie en mijn hart brak. Iedereen gefrustreerd, want mijn tekort aan melk werd ruimschoots gecompenseerd met een overvloed aan tranen. Flessen en melkpoeder werden aangeschaft en mooie afbouwschema’s gefabriceerd, want menigeen vond stoppen met borstvoeding de beste oplossing.

Na twee weken ploeteren met flesjes en pogingen tot acceptatie, besloot ik mijn hart te volgen. Niks voelde beter dan doorgaan met voeden. Ik kocht een super-de-luxe kolf, had twee lange gesprekken met lief en begon met opbouwen. Ik bekeek het één voeding tegelijk en warempel… het lukte!

Kleine I wordt nu alweer twee weken volledig borst gevoed. Over het algemeen zonder hulpmiddelen, maar op adrenalinetijdstippen met behulp van oxytocineneusspray of de kolf. Ik ben razend trots op de 1750 gram die ze al gegroeid is van mijn melk en ben blij met iedere dag die we verder komen.