.JPG)
Ondanks mijn overtollige borstvoeding kwam er plots een kink
in de kabel. Borstvoeding is volkomen afhankelijk van de toeschietreflex die
volkomen afhankelijk is van het hormoon oxytocine, oftewel het ‘knuffelhormoon’.
Het waren stressvolle dagen en mama (a.k.a. hormonaal ongeleid projectiel) werd
bloednerveus. En laat het stresshormoon adrenaline nou de rechtstreekse
tegenhanger zijn van oxytocine.
Kleine I moest soms wel tien minuten haar best doen en dan nog
kwam er geen druppel melk. Ze huilde van frustratie en mijn hart brak. Iedereen
gefrustreerd, want mijn tekort aan melk werd ruimschoots gecompenseerd met een
overvloed aan tranen. Flessen en melkpoeder werden aangeschaft en mooie
afbouwschema’s gefabriceerd, want menigeen vond stoppen met borstvoeding de
beste oplossing.
Na twee weken ploeteren met flesjes en pogingen tot
acceptatie, besloot ik mijn hart te volgen. Niks voelde beter dan doorgaan met
voeden. Ik kocht een super-de-luxe kolf, had twee lange gesprekken met lief en
begon met opbouwen. Ik bekeek het één voeding tegelijk en warempel… het lukte!
Kleine I wordt nu alweer twee weken volledig borst gevoed.
Over het algemeen zonder hulpmiddelen, maar op adrenalinetijdstippen met behulp
van oxytocineneusspray of de kolf. Ik ben razend trots op de 1750 gram die ze al
gegroeid is van mijn melk en ben blij met iedere dag die we verder komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten