Lentewandeling

I slaapt erg lekker tijdens een wandeling met de wagen. Dus ik wandel me suf de laatste weken. Ik geniet van de zon en van dingen die ik zie onderweg:

• Het groepje zestigplus vrouwen die tijdens hun dagje uit vertederd kijken naar mij met de kinderwagen. Je ziet ze denken: “och ja, dat waren mooie tijden”. Zijn ze de gebroken nachten vergeten?
• De jonge vader achter de kinderwagen, die zich er nog niet helemaal mee in z’n element voelt. Hij duwt de wagen (stoer?) met één hand en loopt er naast in plaats van er achter.
• De woerd met z’n prachtig glimmende groene kop, die aan het badderen is in een slootje.
• Blijkbaar is het hip om op een Vespa te rijden en je haar te dragen in een werkelijk gigantische knot boven op je hoofd.
• Huizen met “hoera een baby”-slingers. Enerzijds voel ik het warme gevoel van een kraamtijd en de komst van een baby. Anderzijds voel ik ook met ze mee, want oef… wat zijn die eerste weken pittig.
• Het kleine koddige blonde jongetje dat vol trots van de stoeprand springt en zijn vader die vol trots toekijkt. 
• De andere moeders die wandelend met kinderwagen je vriendelijk groeten met een blik van wederzijds begrip, omdat je weet wat het is om eindeloos te wandelen om de kleine te laten slapen
• Overal narcissen, sneeuwklokjes en andere lentebloemen