Barbamama

Bij ons in de buurt wordt een gebouw gesloopt. Op het moment dat ik er langs fiets, word ik telkens opnieuw overvallen door een melancholisch gevoel. De treurige aanblik van een gebouw dat neergehaald wordt, waarbij je nog een inkijk hebt in wat er zich allemaal heeft afgespeeld. Dat laatste herinner ik me goed bij de sloop van De Zwarte Madonna in Den Haag, waarbij ieder huis nog duidelijke gebruikssporen had met uitgesproken behangetjes, vrolijk geverfde muren en hier en daar een poster aan de wand.

Als negenjarig kind las ik bij mijn tante graag een boekje van Barbapapa, waar ook een gebouw gesloopt werd met zo’n grote sloopkogel. De familie Barbapapa was bang en het boekje maakte een enorme indruk op me. Gelukkig kon Barbapapa zich omvormen tot een veilig huis voor Barbabob, Barbabenno en alle anderen en natuurlijk kwam alles op z’n pootjes terecht. Zou dit verhaal de oorzaak zijn van mijn sloopmelancholie?

Ook de herinnering aan een klasgenootje wiens huis afbrandde en voor wie we allemaal speelgoed (uit onze eigen speelgoedvoorraad) hebben verzameld, is nog heel levendig. Alleen de voormuur van de boerderij stond nog en in hun nieuwe huis hingen er lakens voor de ramen omdat ze nog geen gordijnen konden kopen. Nog steeds ben ik bang voor brand. Ik had als kind een soort vluchttasje met waardevolle spullen en ben nu ook nog steeds geneigd om een back-up van alle foto’s mee te nemen als ik het huis verlaat.

Dergelijke gebeurtenissen lijken dus bepalend te zijn voor mijn ontwikkeling. Ik ben me er dus ook terdege van bewust dat E vanaf haar geboorte al emotionele bagage aan het verzamelen is die de toekomstige E mede zal bepalen. Ik probeer haar een fijne thuishaven te bieden en een basisgevoel van veiligheid en geborgenheid bij papa en mama. Toch zal ik haar niet tegen alles kunnen beschermen en bovendien wil ik dat ook niet. Opgroeien kan niet zonder slag of stoot.

’s Ochtends begint E bij het horen van de journaaltune te kraaien van plezier, dus ze lijkt nog niet erg onder de indruk te zijn van de wereldellende. En in ieder geval vervormt Barbamama zich wel tot een zacht vangnet om de opgroeislagen en -stootjes te verzachten.

En toen werd het stil

Na het krijgen van een mail van mijn kamergenoot in het ziekenhuis vorig jaar, werd ik in het schrijven belemmerd.

Zes maanden zwanger van E verbleef ik tien dagen in het ziekenhuis, waarvan 7 dagen met een Duitse kamergenoot. Ze was een stoere en lieve moeder van drie en in verwachting van de vierde. Haar jongste was anderhalf en ze miste hem intens.

We hebben samen gelachen, samen gehuild, samen gekletst en samen naar de hartfilmpjes van onze baby’s geluisterd. Ze was er voor me wanneer ik opnieuw wanhopig moest bellen voor een verpleegkundige, die dan soms niet gelijk kon komen. Ik was er voor haar wanneer ‘der kleine Mann’ na een bezoekje aan zijn mama weer moest vertrekken.

We mochten beide naar huis, met voorgeschreven bedrust en onder ziekenhuistoezicht. We wisselden e-mailadressen uit om elkaar het blijde nieuws te kunnen mailen. Nooit hoorde ik iets van haar. Tijdens het 12 weken wachten op onze kleine E durfde ik haar niet te mailen. Bang voor een slecht bericht, die ik in mijn eigen bezorgde toestand niet zou kunnen verwerken.

Ruim een jaar na ons gezamenlijk ziekenhuisverblijf ontving ik haar mail. Haar baby was kort na ontslag uit het ziekenhuis geboren, veel te vroeg en met veel complicaties. Het manneke wiens hartfilmpjes ik zo vaak heb gehoord, is meervoudig gehandicapt. Hij zal niet kunnen lopen en niet kunnen zien.

Haar mail was vervuld van trots over haar vierde zoon, der kleine Mann en haar twee tienerkinderen. Krachtig staan ze in het leven met hun vier kinderen en leren ze omgaan met de handicaps van de jongste.

Ik huilde tranen met tuiten en schreef een mail terug. Over hoe trots ik op haar ben en hoe krachtig ik haar vind. En hoe ik hoop dat hij ondanks zijn handicaps op zal groeien tot een gelukkige jongen. Maar ik schreef ook over mijn eigen blozende, blakend gezonde ginger, die werd geboren bij 41 weken. Ze schreef me terug dat ik de moedigste vrouw was, zo lang wachtend op mijn E. Ik vind haar de moedigste vrouw…

De ziekenhuisopname en het wachten op E, het waren zorgelijke weken. Maar het heeft mij van binnenuit veranderd, de eeuwige streber minder streberig gemaakt, de perfectionist geleerd dat goed, goed genoeg is. Het heeft me nederigheid en geduld bijgebracht. Het heeft me geleerd hoe groot geluk zit in ogenschijnlijk kleine dingen. Ik ben dankbaar