Na het krijgen van een mail van mijn kamergenoot in het ziekenhuis vorig jaar, werd ik in het schrijven belemmerd.
Zes maanden zwanger van E verbleef ik tien dagen in het ziekenhuis, waarvan 7 dagen met een Duitse kamergenoot. Ze was een stoere en lieve moeder van drie en in verwachting van de vierde. Haar jongste was anderhalf en ze miste hem intens.
We hebben samen gelachen, samen gehuild, samen gekletst en samen naar de hartfilmpjes van onze baby’s geluisterd. Ze was er voor me wanneer ik opnieuw wanhopig moest bellen voor een verpleegkundige, die dan soms niet gelijk kon komen. Ik was er voor haar wanneer ‘der kleine Mann’ na een bezoekje aan zijn mama weer moest vertrekken.
We mochten beide naar huis, met voorgeschreven bedrust en onder ziekenhuistoezicht. We wisselden e-mailadressen uit om elkaar het blijde nieuws te kunnen mailen. Nooit hoorde ik iets van haar. Tijdens het 12 weken wachten op onze kleine E durfde ik haar niet te mailen. Bang voor een slecht bericht, die ik in mijn eigen bezorgde toestand niet zou kunnen verwerken.
Ruim een jaar na ons gezamenlijk ziekenhuisverblijf ontving ik haar mail. Haar baby was kort na ontslag uit het ziekenhuis geboren, veel te vroeg en met veel complicaties. Het manneke wiens hartfilmpjes ik zo vaak heb gehoord, is meervoudig gehandicapt. Hij zal niet kunnen lopen en niet kunnen zien.
Haar mail was vervuld van trots over haar vierde zoon, der kleine Mann en haar twee tienerkinderen. Krachtig staan ze in het leven met hun vier kinderen en leren ze omgaan met de handicaps van de jongste.
Ik huilde tranen met tuiten en schreef een mail terug. Over hoe trots ik op haar ben en hoe krachtig ik haar vind. En hoe ik hoop dat hij ondanks zijn handicaps op zal groeien tot een gelukkige jongen. Maar ik schreef ook over mijn eigen blozende, blakend gezonde ginger, die werd geboren bij 41 weken. Ze schreef me terug dat ik de moedigste vrouw was, zo lang wachtend op mijn E. Ik vind haar de moedigste vrouw…
De ziekenhuisopname en het wachten op E, het waren zorgelijke weken. Maar het heeft mij van binnenuit veranderd, de eeuwige streber minder streberig gemaakt, de perfectionist geleerd dat goed, goed genoeg is. Het heeft me nederigheid en geduld bijgebracht. Het heeft me geleerd hoe groot geluk zit in ogenschijnlijk kleine dingen. Ik ben dankbaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten