Vaak ben ik bang voor het leven: voor ziekte, voor ongeluk,
voor de gebeurtenis die van de ene op de andere dag alles anders maakt. Het uit
zich niet in overbezorgdheid, maar in spanning over het stuurloze deel
van het leven, om de dingen die je overkomen zonder dat je er invloed op hebt.
In E’s beleving is mama één bonk vertrouwen en vertrouwdheid.
Als ze bang is, komt ze in mijn armen tot rust. Als ze pijn heeft, helpt het
als ik haar stevig vasthoud. Als ze iemand ziet die ze nog niet kent, kijkt ze
naar me om te controleren of het goed zit.
Vanavond was ik alleen thuis met E toen ze opeens hard en hartverscheurend
moest huilen in haar bedje. Een stevige knuffelsessie, vele zoentjes, een warm
melkflesje en wat liedjes later heb ik een vrolijk brabbelend meisje op de arm,
dat me toelacht, mijn bril probeert af te pakken en dat rustig, vermoeid in
haar oogjes wrijft.
Ik leg haar terug in haar bedje en duimsabbelend doet ze
haar oogjes toe. Ik blijf een zorgenmaker, maar het mama zijn
voelt als een pas ontdekte, op maat gemaakte jas. Het rotsvaste vertrouwen van
E in haar mama sterkt me om het leven ook met meer vertrouwen tegemoet te zien.
