Elastiekje

Soms zou je willen dat een speen elastiekjes heeft. Om achter de oortjes te doen dus, en dat dat dan ook mag… Met luid smakgeluid en overtuigd gesabbel probeert E dromenland te bereiken. Echter doet ze dit zo vol overgave dat de speen naar alle hoeken van het bed wordt gekatapulteerd en dromenland verder weg is dan ooit. Bij gebrek aan zuigobject, zijn haar knuistjes de pineut, maar die blijken toch niet zo ergonomisch ontworpen als de difrax fopper.

Met veel geduld wordt E opnieuw ingestopt en voorzien van speen. Oogjes dicht en snaveltje toe, zou je denken. Maar nee, ons meisje blijkt ook een gewiekstere kant te hebben. Zo gooit ze zelf de speen naast het bed. Of begint ze te huilen en beseft ze zich, op het moment dat we bij haar zijn, dat ze vergeten is de speen uit te floepen (wat ze overigens dan alsnog doet…). E vindt de wereld veel te gezellig om te slapen. Aan ons de schone taak om E te helpen met in slaap komen, zonder haar op haar gewiekste wenkjes te bedienen. 

Rijkdom

Zoveel rijkdom in een auto, als lief samen met E vertrekt naar een verjaardagspartijtje. Even krijg ik de bibbers, maar ik roep mezelf tot de orde. Het is zo waar dat hechting kwetsbaar maakt, maar ik zou niet anders willen en niet anders kunnen.

Tegelijk geniet ik ook van het knusse beeld, van lief die een ingepakte E, met haar grote ogen rondkijkend, in de auto wurmt. Wat toch heerlijk als je werkelijk niet meer weet wie de liefste is en het voorrecht hebt om van twee mensen zo veel te houden.

Vieze kieren

“Kijk”, zei de kinderopvangjuf van E, “jij spoelt de speen die gevallen is af en gebruikt hem opnieuw tot je hem iedere avond in de vaatwasser doet. Wij moeten gelijk een schone pakken.” Ik knik instemmend. Ze wil duidelijk het goede beleid van de kinderopvang tentoonspreiden, iets waar ik sowieso al geen twijfel over had. Ze beseft niet dat ik op dat moment opnieuw zak voor het perfecte-moeder-examen. “Speen… iedere avond… vaatwasser???”, schiet het door mijn hoofd. E’s spenen zijn nog nooit in de vaatwasser geweest en ze heeft ze al een flinke tijd. Nader onderzoek thuis wijst uit dat spenen kieren hebben, waar kattenhaar en onbestemde bruine prut tussen gaat zitten. E heeft inmiddels vast een fantastische weerstand en de spenen gaan regelmatig in de vaatwasser. Niet iedere avond… dat dan weer wel.

Gemoedsrust

Terwijl het leven met E drukker is geworden, ervaar ik een ontspanning die ik lange tijd niet heb gevoeld. Rust, een bijna onbereikbare gemoedstoestand in deze prestatiegerichte maatschappij. Waar ik altijd zocht naar beter, meer, hoger en verder, kan ik nu genieten van de kleine momenten en is mijn hoofd eindelijk waar mijn lijf is. E heeft mijn lagere versnelling gevonden, die ik al jaren kwijt was.

Ria Blom

E sliep al vlug prima nachten, maakte de papa en de mama zo trots als een pauw. De dagen waren soms moeilijker, E was onvoorspelbaar, reageerde prikkelbaar en kon van standje ‘blij’ in het tijdsbestek van luttele seconden overgaan in standje ‘doodongelukkig’. Mama voedde op verzoek en zat meer met de tieten uit dan in het shirt.

De rigide verpleegkundige van het consultatiebureau constateerde aan de telefoon binnen twee minuten en zonder ook maar iets te vragen dat E een oververmoeid en overprikkeld kind was en dat ik ‘rust in de tent’ moest creëren. Ze wees op de methode van Ria Blom, die het opvoeden van een baby aanpakt als een militaire operatie met de baby als enige rekruut. Ik voelde me niet geholpen en ging zoeken op het internet. De herkenbare cyclus van slapen-voeden-spelen sprak me aan. Je raadt het al… deze artikelen verwezen telkens naar Ria Blom. 

E wordt dus militair aangepakt, maar dan wel de softe en flexibele versie. Al weet ik zeker dat Ria Blom over soft en flexibel misprijzend zou fronsen.

Grote porties graag

Bestaat er een winkel die grossiert in energie en incasseringsvermogen?  Ik ben 15 weken post-bevalling en van de roze wolk gedonderd. Dit schijnt nog rijkelijk laat te zijn, dat is dan weer mijn geluk. De eerste weken was ik het zogenaamde blije ei; de wereld was mooi, E de mooiste, lief de liefste en twijfel bestond niet. Met een instinctieve zekerheid zorgde ik voor E, genoot ik met lief van E en kon de overige wereld me gestolen worden.

Nu zijn we 15 weken verder, met bijbehorende babyperikelen, betweters, websites, methodes, tips & trucs, topdagen, baaldagen, borstvoedingsspenen, gewone spenen en alles daar tussen in. Het energieniveau daalt gestaag en daarmee ook regelmatig het incasseringsvermogen.

Toch kan ik nog steeds oprecht bemerken dat ik gelukkig ben, te midden van alle twijfel, onzekerheid en slaaptekort. E’s lachje kan haar eerdere huilbui ruimschoots compenseren, de precaire balans die zichzelf wonderwel in stand houdt.

Dit zijn mijn ervaringen. Ik nodig je uit om mee te lezen