Soms zou je willen dat een speen elastiekjes heeft. Om
achter de oortjes te doen dus, en dat dat dan ook mag… Met luid smakgeluid en
overtuigd gesabbel probeert E dromenland te bereiken. Echter doet ze dit zo vol
overgave dat de speen naar alle hoeken van het bed wordt gekatapulteerd en
dromenland verder weg is dan ooit. Bij gebrek aan zuigobject, zijn haar knuistjes
de pineut, maar die blijken toch niet zo ergonomisch ontworpen als de difrax
fopper.
Met veel geduld wordt E opnieuw ingestopt en voorzien van
speen. Oogjes dicht en snaveltje toe, zou je denken. Maar nee, ons meisje
blijkt ook een gewiekstere kant te hebben. Zo gooit ze zelf de speen naast het
bed. Of begint ze te huilen en beseft ze zich, op het moment dat we bij haar
zijn, dat ze vergeten is de speen uit te floepen (wat ze overigens dan alsnog
doet…). E vindt de wereld veel te gezellig om te slapen. Aan ons de schone taak
om E te helpen met in slaap komen, zonder haar op haar gewiekste wenkjes te
bedienen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten