Bijzondere vanzelfsprekendheid

Waar is april gebleven? Ik blader de verjaardagskalender naar de volgende maand en verbaas me dat het al weer mei is. Ik zie dat er weinig foto’s van E zijn gemaakt in april, haar webalbum is niet bijgewerkt en mijn to do-lijstje puilt uit met namen van mensen die ik wil bellen of mailen.

Ik wacht op de zonnestralen en de zomer, maar het seizoen lijkt stil te staan. De tijd echter niet, E is al bijna een half jaar oud. Als ik een foto van mezelf en E zie, kan ik het maar moeilijk beseffen. Dat is mijn dochter, ik ben mama…
Ze is prachtig en zorgen voor haar voelt zo vertrouwd. Tegelijkertijd lijkt de zwangerschap plaats te hebben gevonden in een parallel universum. Ik met dikke buik op de bank, wachtend op haar komst. Een troebele herinnering.

Als ik aan het werk ben, vergeet ik haar soms eventjes. Als ik ga eten met een vriendinnetje of alleen door de stad fiets, voel ik me geen dag ouder dan toen ik nog studeerde. De restaurantjes zijn wat chiquer en m’n fiets rammelt een stuk minder, dat dan weer wel.

Tot het moment dat ik haar zie, haar grote glimlach me verwelkomt en ik haar warme lijfje tegen me aanhoud. Ze klemt haar armpjes om mijn nek en geeft me een kwijlzoen. Een leven zonder haar is niet meer voor te stellen. De meest bijzondere vanzelfsprekendheid overvalt me: Natuurlijk ben ik mama en dit is mijn dochter!