Een vriendin vroeg laatst: “Hoe vind je het nou, moeder
zijn?” Mijn antwoord luidde zeker niet eenduidig ‘leuk!’.
Het is namelijk vaak helemaal niet zo leuk. Een kindje is
prachtig, maar ook zo oncontroleerbaar, onvoorspelbaar en wispelturig. Het legt
een geweldig beslag op je vrije tijd, de invulling van je dag, je relatie en je
energieniveau. En dan heb ik het nog niet over de huilbuien, vroege ochtenden
(doordeweeks, weekenden èn
vakanties), tandjes, darmkrampjes, consultatiebureaus, crècheperikelen,
voeding, moeheid, slaapjes en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Waarschijnlijk is de hoeveelheid ‘leuk’ en ‘niet leuk’
ongeveer in balans. Echter voelt dit helemaal niet zo. Het mamaschap geeft mij
over het algemeen een heel helder, gelukkig gevoel. Waar is dit dan aan te
wijten? Eerlijk gezegd denk ik dat de boel op de weegschaal moet met een
wegingsfactor. Een blij moment met E wist een moeilijk moment uit. Moeheid
verdwijnt als sneeuw voor de zon als E vrolijk lachend zit te spelen.
Nachtelijke wakkersessies zijn vertederend als E tussen ons in ligt en tevreden
van de een naar de ander kijkt. En als je vol vertrouwen je eigen lijn weet uit
te zetten te midden van alle consultatiebureauadviezen, de ‘schoolpleinterreur’
van de crèche ( de “die van mij heeft dat nooit!”-verhalen), websites, boeken
en bemoeizuchtige familieleden en kennissen, dan ben je best trots. En naast
het feit dat lief en ik af en toe in zwaarder weer verkeren dan ooit, bestaat
er de grootste zekerheid dat ik met niemand anders een gezinnetje zou kunnen en
willen hebben dan hij.
Moederschap… de meest intens(iev)e ervaring
Geen opmerkingen:
Een reactie posten