Ik voel me precies zoals het weer: druilerig. Het eten
smaakt niet en ik heb nergens zin in, ook niet in nietsdoen. De hormonen doen het
omgekeerde van wat ze een jaar geleden deden. ‘Ontzwangeren’ wordt dat genoemd.
E is jengelig, vast ‘de tandjes’ of een ‘mentaal sprongetje’. Alles heeft een
naampje en toch voel ik me ondefinieerbaar. Onze overburen hebben vanochtend de
“Hoera, een meisje”-slinger opgehangen. Ik verlang terug naar de kraamweek toen
de tijd stilstond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten