 |
| ars electronica festival linz 2012 |
Dit weekend ging ik voor het eerst weer ouderwets op pad. De
opnieuw verworden vrijheid voelde in het begin nog heerlijk. Tijdens de 11 uur
durende treinreis dronk ik eindeloos koffie, mijmerde ik wat voor me uit en las
ik een heel boek in een ruk uit.
Ook op plaats van bestemming was het een verademing om door
de stad te wandelen zonder me druk te maken om de klok. Ik hoefde alleen
rekening te houden met mijn eigen voedings- en slaaptijden en die zijn een stuk
flexibeler dan die van E. Met mijn collega’s ging ik onbezorgd uit eten en de
kroeg in. Ik sliep als een marmotje en hoefde niet bezorgd te zijn over
nachtelijke slaaponderbrekingen of tergend vroege ochtenden.
Twee dagen voelde dit heerlijk, mede dankzij de berichtjes die
lief me stuurde. Toen begon het echter te knagen. Eerst een klein
kriebelgevoel, vervolgens wat concentratiemoeilijkheden, ontwikkelend tot een
milde chagrijnigheid die het genieten danig belemmerde. Inmiddels ben ik
verworden tot een licht wanhopige mama die wou dat de treinreis al achter de rug
was. Ik heb E 62 uur niet gezien en ben
over 12 uur bij haar. Ik ga maar eens beginnen met het tellen tot 43200.
Een… Twee… Drie… Vier…
Een… Twee… Drie… Vier…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten